Het zou vandaag voorlopig de laatste lekkere dag zijn
voor aankomende tijd. We wilden de hele stage al graag ene keer naar
Griekenland om drie doelsoorten te zien, namelijk sporenkievit, eleonora’s valk
en havikarend. Met de goede weersvoorspellingen in het vooruitzicht stond de
wekker om half 5 om goed op tijd in het Dadia bos te zijn. Dit is ongeveer 2,5
uur rijden vanaf de plek waar we nu zitten. In dit bos zijn 36 van de 38 in
Europa broedende roofvogels vastgesteld. Dit is een voederplek voor gieren en
hier zit een grote populatie monniksgieren. Andere soorten waar je hier een
goede kans op maak zijn keizerarend, steenarend, vale gier, aasgier, zwarte
wouw maar ook eleonora’s valk en havikarend. De beste tijden om hier te zijn is
in de ochtend tussen 7 en 10 en in de avond tijdens de laatste uurtjes. Om half
8 reden we de parkeerplek bij het bezoekerscentrum op om vervolgens nog een
half uurtje naar de uitkijkheuvel te lopen. Deze wandeling was eigenlijk erg
rustig qua vogels maar leverde wel een zwarte mees en een taigaboomkruiper op.
Om precies 8 uur zaten we op de stoeltjes met uitzicht op 5 monniksgieren, 5
vale gieren, 2 aasgieren, 2 zwarte wouwen, en zeearend, schreeuwarend en wat
bonte kraaien. Na genoten te hebben van de rovers op de kadavers en goed op
alle valken gelet te hebben vloog er een valk allerminst apart. Verder leek hij
lange slanke vleugels te hebben en een lange staart. De vogel vloog helaas ver
weg waardoor we er geen zekere eleonora’s van durfde te maken. De vogel had dat
door en keerde bij en kwam recht over ons heen gevlogen, nice! Nadat er een
mooie keizerarend op een boomstam zat vond Jasper ver weg een rover op een
rots. Ook deze zat helaas wat ver weg; maar met de scoop op 60x gezet te hebben
waren er redelijk wat kenmerken te zien zoals lichte borst, donkere vleugels,
donkere kop, egale rug, staart langer dan vleugeltoppen en hoog op de poten. We
waren al vrij zeker van de determinatie als havikarend maar wilden hem nog even
zien vliegen om helemaal zeker te zijn. Na 15-30 minuten gewacht te hebben
vloog de vogel op en verdween meteen aan de andere kant van de heuvel zonder er
heel veel aan gezien te hebben, zonde. Gelukkig kwam de vogel een paar seconde
later weer tevoorschijn boven de heuvel waardoor we de determinatie rond konden
maken, wederom een grote meevaller. Tijdens de drie uur dat we hier zaten
hadden we uiteindelijk de volgende soorten: 6 monniksgieren, 5 vale gieren, 3
aasgieren, 2 zeearenden, 23 bijeneters, 7 bonte kraaien, 6 zwarte wouwen, 6
schreeuwarenden, 2 zwarte ooievaars, 2 hoppen, 1 grauwe vliegenvanger, 1 havik,
6 slangenarenden, 1 eleonora’s valk, 1 sperwer, 3 buizerds, 1 torenvalk, 1
keizerarend, 1 raaf, 1 boomvalk en een havikarend. Ik heb slechtere 3 uren
meegemaakt en dik tevreden begonnen we aan onze terugweg naar de auto.
Met de eerste doelsoorten in de pocket konden we
vertrekken naar de laatste doelsoort, de sporenkievit. Deze broed hier ongeveer
in de buurt in de Evros delta (grens Griekenland-Turkije.) We hebben gisteren
een hoop verslagen gelezen zodat we zo goed als de plekken wisten om hem binnen
te halen. Aan de hand van de reisverslagen kwam het er grofweg op neer dat je
naar het bezoekerscentrum moest om een toestemming te halen om in de military
zone te komen. Hier zouden de meeste steltlopers zitten en zouden de
sporenkieviten broeden. We hadden ook overal gelezen dat je eigenlijk een maand
van tevoren toestemming aan moest vragen, maar daar waren we nu een beetje te
laat voor. Voordat we het bezoekerscentrum bezochten gingen we even proberen
over zee te kijken in de hoop op een scopoli’s pijlstormvogel en/of een audouins
meeuw. Deze waren beiden helaas niet gelukt maar wel vonden we een
drieteenmeeuw tussen 100en geelpootmeeuwen. Drieteenmeeuw is hier geen
alledaagse soort en trekt alleen in de winter in lage aantallen langs Griekenland,
een leuke soort dus. Bij het bezoekerscentrum konden ze ons vertellen dat we inderdaad
de military zone niet in konden maar dat we met veel geluk in een plasje rond
de zone een sporenkievit aan konden treffen. Ondertussen was het al een tijd
aan het regenen en zag het er ook niet naar uit dat het snel weer droog ging
worden. Bij het plasje waar we met geluk een sporenkievit aan moesten troffen
stond het water erg hoog en troffen we geen enkele steltloper aan (het regent
hier ook al een paar dagen). Wel zat er een kroeskoppelikaan en wat
knobbelzwanen, maar daar kwamen we niet voor. Op de kaart stond een mooi pad
waar je met de auto overheen kon rijden wat we dan ook maar gedaan hadden. Na
zeer regelmatig een stop hebben ingelast hadden we wat strandplevieren gevonden
en wulpen en scholeksters (nieuw voor de stagelijst) maar verder geen
steltlopers. Erg fijn zoeken was het ook niet in de regen, dus we deden het
alleen steeds met de kijker uit de auto. Na lange tijd niks gezien te hebben
zag Ruben opeens 2 sporenkieviten vliegen. Deze vielen in voordat Jasper en ik
ze op konden pikken, maar gelukkig zaten ze nog wel in beeld. Deze vogels
lieten zich door de telescoop goed bekijken (terwijl het warempel even droog
was.) De laatste doelsoort voor vandaag was ook in de pocket! Het enige wat we
nu nog moesten doen was de weg terug vinden… Na een huisje moesten we links afslaan
om weer bij de grote weg uit te komen. Nadat we het huisje gepasseerd waren
gingen we braaf linksaf en de weg was hier net zo goed als de rest van de
paden. Onderweg hadden we nog 6 vorkstaartplevieren en wat kuif- en
kortteenleeuweriken en het paadje waar we over reden werd steeds smaller. Bij
het informatiecentrum hadden ze ons al gewaarschuwd voor weggetjes die dood
liepen, en deze weg begon daar erg op te lijken. Op een gegeven moment liep het
pad over in slechts twee bruine strepen met hoog gras ertussen waar we over
konden rijden en nog even later was het net een grasveld waar we doorheen
reden, tijd om te keren. Na gekeerd te zijn en weer terug te zijn op de grotere
weg zag Ruben ineens en katachtige in de berm zitten, welke al snel werd
bestempeld als wilde kat. Op dit moment was het wederom even droog en we gingen
op goed geluk een padje in waar meerdere auto sporen leken te lopen. Deze
leidde ons naar de grotere weg waarna we terug konden keren naar Bulgarije.
Zelden zo’n mooie hut van binnen gezien.
Het
uitzicht vanuit de kijkhut in het dadia bos. Bij de lichte, znaderige plekken
liggen de kadavers en zitten de gieren/roodvogels
Drieteenmeeuw
Eleonora’s valk donkere fase
1 van de 6 vorkstaartplevieren
Wilde kat
Wilde kat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten